(แปลนิยาย)We are Alive ตอนที่1

ทฤษฎีผีเสื้อขยับปีก 

การเปลี่ยนแปลงสิ่งเล็กๆก็สามารถส่งผลกระทบขนาดใหญ่ได้เช่นกัน

แต่ความโกลาหลก็ไม่ได้แย่เสมอไป แค่ผีเสื้อขยับปีกไม่ได้นำพามาแค่พายุ

แต่บางครั้งมันก็นำพาบางสิ่งมา บางสิ่งที่ดียิ่งกว่าเดิม 

ตอนจบที่"สมบูรณ์"ของเรื่องราวระหว่างแม็กกับโคลอี้ ได้เริ่มขึ้นแล้ว

ต้นฉบับ คลิ๊ก

    พวกเรายืนอยู่ตรงหน้าผาใต้หอประภาคาร พายุอยู่ตรงหน้าพวกเรา โคลอี้ยื่นภาพโพลารอยด์ให้ฉัน

ภาพผีเสื้อสีฟ้าที่เกาะอยู่บนถังน้ำ เธอบอกให้ฉันกลับไปแก้ไข แล้วปล่อยให้เธอตาย

ฉันทำไม่ได้ ฉันฆ่าเพื่อนของฉันไม่ได้ ฉันฆ่าโคลอี้ไม่ได้ เพราะฉันรักเธอ...

    เธอบอกว่าตัวเธอเห็นแก่ตัว ไม่สมควรได้รับมิตรภาพจากฉัน บอกว่าจอย แม่ของเธอ

สมควรจะมีชีวิตรอดดีกว่าตายในร้านอาหาร เธอยังพูดถึงเดวิด พ่อเลี้ยงของเธอ

ที่สมควรจะได้ดูแลแม่ของเธอ และยังพูดถึงคนอื่นอีกมากมายในอาเคเดีย

    ฉันจะไม่ขายเธอ ฉันทำไม่ได้ แต่โคลอี้ยังคงยืนยัน บอกว่าสิ่งที่ฉันทำก็แค่

ชะลอเวลาตายของเธอก็แค่นั้น บอกว่ามันมีแต่เรื่องแย่ๆเกิดขึ้นตั้งแต่ที่ฉัน

ช่วยเธอครั้งแรก บอกฉันว่าพวกเราควรยอมรับชะตากรรมของพวกเรา

บอกว่าฉันแสดงให้เธอเห็นถึงความรักและมิตรภาพ บอกว่าฉันทำให้เธอ

ยิ้มและหัวเราะได้อีกครั้ง บอกฉันว่าไม่ว่าเรื่องจะจบลงยังไง ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันมันคือความจริง

บอกว่าไม่ว่าฉันจะเลือกทางไหน เธอรู้ว่าฉันจะเลือกทำใน"สิ่งที่ถูกต้อง" 

เธอไม่รู้หรอก เธอจะรู้ได้ยังไง....

    กี่ครั้งแล้วที่ฉันทำให้เรื่องมันยุ่งเหยิง กี่ครั้งแล้วที่ฉันย้อนเวลาเพื่อให้ได้สิ่งที่ฉันต้องการ ไอ้พายุนี้ไง

ที่เกิดเพราะการทำ"สิ่งที่ถูกต้อง"ของฉัน นี้มันความผิดของฉัน ฉันเลือกมันไม่ได้หรอก

"ไม่แม็ก เธอคือคนเดียวที่เลือกได้" 

โคลอี้บอกฉันแบบนั้น และเธอพูดถูก

"ฉันไม่อยากจะทำแบบนี้"

โคลอี้สวมกอดฉันเป็นครั้งสุดท้าย บอกกับฉันว่าพวกเราต้องทำ เพื่อช่วยทุกๆคน และเธอต้องการให้ฉันทำให้พวกนาธานชดใช้เรื่องของเรเชล
เธอบอกว่าการได้อยู่กับฉันสุดสัปดาห์นี้ เป็นของขวัญจากลาที่ดีที่สุดแล้วสำหรับเธอ แต่ถ้าฉันทำตามที่เธอขอละก็....เธอจะตายโดยที่ไม่รู้อะไรเลย
เธอบอกว่าฉันคือฮีโร่ แต่ฉันไม่ใช่ ฉันมันก็แค่ผู้หญิงโง่เง่าที่ใช้พลังที่ตัวเองไม่เข้าใจ

    ฉันค่อยๆสัมผัสใบหน้าและจูบลงที่ริมฝีปากของเธอ มันช่างยาวนานและสิ้นหวัง นี้ฉันจะไม่ได้จูบเธอแบบนี้อีกแล้วงั้นหรอ เธอจะตายและฉันก็จะไม่มีทางได้กอดเธออีกครั้ง เธอบอกว่าเธอจะรักฉันตลอดไป และบอกให้ฉันรีบไปซะก่อนที่เธอจะกลัว

"แม็ก! อย่าลืมฉันเด็ดขาดนะ"

ฉันจะไม่มีวันลืมเธอ จะลืมได้ยังไง ก็เพราะฉันรักเธอ

    ฉันหยิบรูปภาพมาไว้ที่มือ จ้องมองไปที่ผีเสื้อในรูป พอจ้องมองที่รูปแล้ว รู้สึกเหมือนว่ามันผ่านมาเป็นพันปีแล้วเลย พอฉันเริ่มรู้สึกเวลาเปลี่ยนแปลง ทันใดนั้นฉันก็มาอยู่ในห้องน้ำหญิงสถานศึกษาแบล็กเวลย์แล้ว มาในตอนที่ฉันถ่ายรูปผีเสื้อเสร็จพอดี และฉันก็ปล่อยภาพนั้นลงที่พื้น
    ฉันยืนพิงข้างกำแพงแบบที่ทำในครั้งก่อน จากนั้นประตูทางเข้าก็เปิดออก แล้วนาธานก็เข้ามา ฉันจำได้ เขากลัวและพูดกับตัวเอง และประตูก็เปิดขึ้นอีกครั้ง โคลอี้เดินเข้ามา พระเจ้าช่วยโคลอี้ เพื่อนสนิท ที่รักของฉัน และฉันต้องปล่อยให้เธอตาย ฉันได้ยินเสียงของเธอที่ฉันจะไม่ได้ยินมันอีกแล้ว ฉันสไลด์ตัวลงพื้นอย่างช้าๆ และน้ำตาก็เริ่มไหลออกจากตา
    นาธานควักปืนออกมา ฉันได้ยินเสียงของโคลอี้ เธอตกใจและหวาดกลัว และเวลาก็ช้าลง เธอกำลังจะตาย ไม่มีอะไรที่ฉันจะทำได้แล้ว..............

ไม่!

    ฉันยังทำอะไรบางอย่างได้ คือเผชิญหน้ากับนาธาน ซึ่งเป็นการแก้ปัญหาแบบธรรมชาติ ไม่จำเป็นต้องมีพลัง ไม่จำเป็นต้องเห็นอนาคตก็สามารถทำได้  เวลายังคงช้าอยู่ ฉันยืนขึ้นแล้วเดินออกจากขอบกำแพงและตะโกนใส่ นาธานตกใจ หันกลับตัวมาอย่างรวดเร็วและปืนในมือของเขาก็ถูกยิงออกมา 

    ฉันไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น แต่รู้สึกมึนงง นาธานตื่นตระหนกแล้วโยนปืนลงพื้นวิ่งผ่านโคลอี้ไป ฉันล้มลงกระแทกกับพื้น และยังคงไม่รู้สึกอะไร เลือดไหลออกมานองพื้น กลายเป็นฉันที่ถูกยิงไม่ใช่โคลอี้ โคลอี้เดินเข้ามาหาฉัน เธอรู้แล้วว่าฉันเป็นใคร เธอดูตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก เธอตะโกนขอความช่วยเหลือ ฉันมองลงไปที่อก มีเลือดไหลออกมามากมาย ฉันสามารถเปลี่ยนได้ ลองใหม่อีกครั้ง

    ทำไม่ได้ ฉันย้อนเวลาไม่ได้ ทำอะไรไม่ได้เลย ทำได้แค่เพียงนอนลงกับพื้นคอยเวลาให้ชีวิตจบลง ประตูถูกเปิดออกอีกครั้งและเดวิดก็เข้ามา ตอนนี้ฉันไม่ได้ยินอะไรและทำอะไรก็ไม่ได้อีกแล้ว สายตาของฉันค่อยๆมืดลง ชีวิตฉันคงจบลงเพียงเท่านี้......

โปรดติดตามตอนต่อไป....

เป็นนิยายภาษาอังกฤษนะครับ เลยแปลไทยมาให้อ่านกัน
ไม่เคยเขียนหรือแปลนิยายมาก่อนเลยจัดรูปแบบไม่ค่อยเป็นเท่าไหร่
จะพยายามแก้ไขครับ

ต้นฉบับ คลิ๊ก