ทฤษฎีผีเสื้อขยับปีก
การเปลี่ยนแปลงสิ่งเล็กๆก็สามารถส่งผลกระทบขนาดใหญ่ได้เช่นกัน
หลังจากเคลียกับวอเร็น แม็กก็ได้รับข้อความจากโคลอี้
ต้นฉบับ คลิ๊ก
ระหว่างเรียนคาบบ่าย ฉันรู้สึกไม่สงบเพราะต้องตั้งใจนึกวิธีการวาดมือให้ถูกต้องหรือมันจะเป็นที่ตา จำไม่ได้แล้วด้วยสิ ในขณะที่ออกจากห้องเรียน โทรศัพท์ของฉันสั่นพร้อมกับมีข้อความเข้า ฉันมองดูที่หน้าจอก็เป็นโคลอี้ที่ส่งข้อความมา เธออยากจะเจอฉันที่ลานจอดรถ ฉันรู้สึกใจเต้นอย่างรุนแรงแล้วรีบเดินไปที่ลานจอดรถ แต่ก็พยายามไม่ออกท่าทางว่ารีบร้อนให้ใครเห็น 'ใจเย็นไว้แม็ก' ฉันดุตัวเอง 'ไม่จำเป็นต้องทำตัวเหมือนคนบ้าก็ได้ โคลอี้ไม่ไปไหนอยู่แล้ว'
เมื่อฉันมาถึงลานจอดรถ โคลอี้ยืนสูบบุหรี่พิงกระโปรงรถของเธอ พอเธอเห็นฉันเข้ามาใกล้ เธอก็เอาบุหรี่ออกจากปาก ทิ้งลงที่พื้นแล้วขยี้ด้วยรองเท้า
"ไงแม็ก" เธอทักทายฉัน
"โคลอี้"
"แล้วเธอพร้อมที่จะเดินแล้วหรอ? ฉันหมายถึง นี้มันเพิ่งสองวันหลังจากที่เธอฟื้นเองนะ"
"อืม ฉันแค่อยากกลับมาน่ะ ไม่ชอบการนอนอยู่โรงพยาบาลโดยไม่ได้ทำอะไร"
เธอพยักหน้า "ฉันเข้าใจ โรงพยาบาลทำให้ฉันรู้สึกขนลุกทุกที มันเป็นที่ๆเต็มไปด้วยคนป่วยและกำลังจะตาย..." เสียงของเธอเบาลง ฉันรู้เลยว่าเธอจำเรื่องที่เกิดขึ้นที่โรงพยาบาลตอนที่วิลเลี่ยมจากไป หมอบอกกับเธอว่าพวกเขาช่วยวิลเลี่ยมไม่ได้แล้ว สักพักเธอเปลี่ยนท่าทีและโทนเสียงเล็กน้อย
"เฮ้ เลิกพูดเรื่องแย่ๆได้แล้ว เรามาพูดถึงเรื่องดีๆบ้าง อย่างเรื่องประกายไฟ ม้าโพนี่และก้อนขี้ไรเงี้ย"
ฉันหัวเราะออกมา "ขี้มันเป็นเรื่องดีๆตั้งแต่ตอนไหนน่ะ?"
รอยยิ้มที่ชั่วร้ายปรากฏบนใบหน้าของเธอ "ก็ตั้งแต่ตอนที่เค้กไปอยู่บนรถของพ่อเลี้ยงเส็งเคร็งฉันไง"
ฉันกรอกตาไปมาแบบที่โคลอี้ทำ เธอจับได้แล้วต่อยเบาๆที่ไหล่ของฉัน
"อย่ามากรอกตาใส่ฉันนะแม็ก ถ้าจำไม่ผิด เธอเป็นคนเริ่มความคิดนี้ก่อนนะ"
"ใช่" ฉันคัดค้าน "ทำตอนที่เรามีคลีมโกนหนวดอยู่บนหน้า ตอนอายุ12น่ะ"
เธอพยักหน้า "และความคิดนี้ก็ยังเหมือนเดิม เป็นความผิดของเธอเหมือนเดิม"
"แล้ว เธอเรียกฉันมาทำไมหรอโคลอี้" ฉันถาม "เธอคงไม่ได้เรียกมาเพื่อพูดเรื่องขี้ใช่มั้ย?"
โคลอี้ดูจริงจังขึ้น "ฉันแค่อยากจะคุยกับเธอ ฉันหมายถึง มัน5ปีตั้งแต่ที่เราทั้งคู่ได้เจอกัน" เธอกำลังนึกอะไรบางอย่าง "เธออยากจะไปร้านทูวาฬมั้ย? ไปหาอะไรกิน?"
ฉันตรวจดูกระเป๋าเงิน พบว่าเงินอยู่13ดอลลาร์ คงพอซื้อแพนเค้กหรืออะไรได้ "แน่นอนสิ"
ฉันตรวจดูกระเป๋าเงิน พบว่าเงินอยู่13ดอลลาร์ คงพอซื้อแพนเค้กหรืออะไรได้ "แน่นอนสิ"
"เยี่ยม! งั้นขึ้นรถฉันเลย"
เธอปลดล็อกประตูและฉันก็ขึ้นไป แต่แทบจะไม่มีเวลาให้เสียบเข็มขัดนิรภัย โคลอี้ก็เหยียบคันเร่งเสียแล้ว เสียงรถของเธอดังขึ้น มันดูไม่แตกต่างกับครั้งก่อน ที่ฉันถูกนาธานรบกวน และเห็นอันตรายที่จะเกิดกับโคลอี้ ในรถฉันรู้สึกอึดอัดนิดหน่อยเพราะความเงียบ จากนั้นโคลอี้ก็พูดขึ้นมา
"แล้ว...กลับมาที่อ่าวอาเคเดียได้ยังไงละเนี้ย?"
"ฉันรู้สึกแปลกๆน่ะ" ฉันบอกเธอไป "รู้สึกก่อนที่จะถูกยิงเสียอีก"
"นี้เธอจะพูดถึงเรื่องนั้นอีกแล้วหรอฮะ"
"ขอโทษที แต่มันเป็นเรื่องใหญ่นะรู้ไหม?"
เธอถอนหายใจ "ใช่ ฉันเข้าใจแล้ว ให้ฉันเดานะ เมืองซีแอตเทิลคงจะแย่มากๆไม่งั้นเธอไม่กลับมาหรอก"
"ก็อาจใช่ มันเป็นเมืองที่ดีนะ แต่ความจริงแล้ว ฉันรู้สึกเหงา ไม่มีกลุ่มเพื่อนเหมือนที่เมืองนี้"
"ฉันอุส่าคิดว่าเธอจะเหมาะกับพวกฮิปสเตอร์ของเมืองนั้นซะอีก"
ฉันยิ้มเพราะจำสิ่งที่ฉันพูดเอาไว้เมื่อครั้งก่อนได้ "อยากจะเป็นนางแบบขึ้นปกนิตยาสารของเว็บฮิปสเตอร์เกิล"
ปฏิกิริยาของโคลอี้เปลี่ยนไปเล็กน้อย เธอยิ้มเยาะ "อย่างน้อยเธอก็ยังเป็นพวกเจ้าเล่ห์เหมือนเดิม"
"เพราะงั้นฉันถึงมาที่นี้ แล้วอีกอย่าง ฉันไม่มีเงินจ่ายค่าเรียนอื่นอีกแล้วด้วย"
"เธอเลยกลับมาที่แบล็กเวลสินะ"
"แน่นอน เพราะที่นี้เป็นที่เดียวที่สอนวิชาการถ่ายภาพได้ดีที่สุดในประเทศแล้ว หรืออย่างน้อยก็เคย...."
"ใช่..."
เราทั้งคู่เงียบลง เราทั้งคู่นึกถึงเรื่องของเจฟเฟอร์สันกับสิ่งที่เขาทำในห้องมืด หนังสือพิมพ์ท้องถิ่นลงข่าวรายละเอียดความรุนแรงที่ตำรวจสืบมาได้ อ่านเรื่องพวกนี้มันทำให้ฉันตัวสั่นและจำเรื่องในห้องมืดนั้นได้
โคลอี้เหยียบเบรคกระทันหัน รถกระบะหยุดนิ่งอยู่ข้างทาง เธอเอามือออกจากพวงมาลัยและพิงเบาะนั่ง
"เธอเป็นอะไรหรือป่าว?" ฉันถามเธอ
"ฉันแค่... บ้าจริงแม็ก สิ่งที่มันทำ ไอ้ครูสอนถ่ายภาพและนาธาน เพรสก็อต นาธานมันฆ่าเพื่อนสนิทฉัน"
"เรเชล แอมเบอร์ใช่มั้ย?"
โคลอี้หันมามองฉัน "เธอรู้ชื่อนั้นได้ยังไง?"
มันไม่มีทางที่ฉันจะรู้จักเรเชลในเส้นเวลานี้ได้อยู่แล้ว "ฉันเห็นใบประกาศคนหายน่ะ ในนั้นมีชื่อเรเชลอยู่ด้วย" ฉันโกหกเธอ หวังว่าคงพอให้โคลอี้เข้าใจ และดูเหมือนจะได้ผล เธอพยักหน้าแล้วเล่าต่อ
"พวกเราวางแผนจะหนีออกจากชีวิตที่บัดซบนี้แล้วไปที่ลอสแองเจิลลิส เรเชลจะเป็นนางแบบ และฉันก็จะเป็น...มันไม่สำคัญแล้วล่ะ นาธานฆ่าเธอ ให้เธอเสพยาเกินขนาด ถ่ายรูปของเธอเพื่อสนองความกามของพวกมัน แล้วฝังเธอไว้ที่กองขยะ" เธอหยุดพูดอีกครั้ง
"โคลอี้" ฉันพูดออกไปแล้วเอื่อมมือจะจับแต่เธอก็ปัดมือฉันออกไป
"เธอรู้มั้ยว่าส่วนที่แย่ที่สุดคืออะไร?" ฉันส่ายหน้า "ก็ที่ๆมันเอาเธอไปฝัง เป็นที่ๆฉันมักจะมาสูบบุหรี่เวลาที่ฉันคิดถึงเธอ ฉันไม่รู้มาก่อนเลยจริงๆ"
"โคลอี้ มันไม่มีทางที่เธอจะรู้ได้หรอกนะ"
"ก็อาจจะใช่ แต่นั่นไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด" เธอเอนตัวมาข้างหน้าแล้วเอาหัวโขกกับขอบพวงมาลัย เห็นได้ชัดเลยว่าเธอโขกหัวแรงกว่าเดิม เธอสาปแช่งตัวเองภายใต้น้ำเสียงของเธอและเอามือลูบหน้าผากตัวเอง
"ไปกันเถอะ ก่อนที่ตำรวจจะมาดูว่าเราจอดรถไว้ทำไม บางทีถ้าเราโชคดี แม่ของฉันอาจจะยังอยู่และเราก็จะได้ส่วนลดค่าอาหารด้วย" เธอเหยียบคันเร่งอีกครั้งและมุ่งหน้าไปที่ร้านอาหารทูวาฬ....
โปรดติดตามตอนต่อไป
ก็จบไปแล้วกับตอนที่5ครับ มาได้ครึ่งทางแล้ว ตอนนี้ก็ดำน้ำอีกเช่นเคย บางคำเปิดเน็ตยังหาไม่เจอ
ตอนนี้จะออกดราม่านิดๆ เรื่องของเรเชลที่ไม่ว่าจะเส้นเวลาไหนเธอก็ตายอยู่ดี(จริงๆคือตายก่อนเริ่มเกมเสียอีก) อ่อแล้วก็ใครที่มีเครื่องps4 XboxOneแล้วอยากเล่นเกมนี้ก็สามารถสั่งชุดลิมิเต็ดได้แล้วครับ
ติดตามรายละเอียดได้ที่หน้าเพจของเกมเลย(ของที่ให้มาด้วย อยากได้มากกกกกกกกกกก)
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น