ทฤษฎีผีเสื้อขยับปีก
การเปลี่ยนแปลงสิ่งเล็กๆก็สามารถส่งผลกระทบขนาดใหญ่ได้เช่นกัน
แม็กได้รับข้อความจากวอเร็น ให้ออกมาหาเขาที่ลานจอดรถ
ต้นฉบับ คลิ๊ก
วอเร็นกำลังรอฉันอยู่ที่ลานจอดรถ เขายืนพิงรถยนต์สีฟ้าของเขา เมื่อฉันเข้าไปใกล้ เขากางแขนออกเพื่อจะกอดฉัน ครั้งนี้ฉันตัดสินใจให้เขากอดฉัน หลังจากที่เขาผ่านอะไรหลายๆอย่างเพื่อฉัน เขาสมควรได้รับมันไว้ แม้ว่าเขาจะจำอะไรไม่ได้ก็ตาม แล้วฉันก็ยื่นแฟรชไดว์คืนให้เขา
"ลองดูรถใหม่ของฉันสิ" เขาชี้ไปที่รถของเขา ดูๆแล้วก็ไม่ได้ดีกว่าที่เห็นครั้งล่าสุดเท่าไหร่
ฉันบอกเขาว่ามันดูเก่าจัง เขาบอกว่าฉันว่ามันมาจากปี1978 ซึ่งฉันรู้อยู่แล้ว เพราะฉันเคยผ่านเหตุการณ์นี้มาก่อน แต่ฉันไม่บอกเขาหรอกแล้วเขาก็ชวนฉันไปนั่งรถเล่น ทันใดนั้นฉันก็จำสิ่งที่ดาน่าบอกฉันเรื่องเกี่ยวกับวอเร็น เกี่ยวกับโฟลเดอร์ที่ชื่อว่า"แม็ก" ฉันเข้าใจแล้วว่าหมายความว่ายังไงถึงจะไม่รู้วิธีก็เถอะ ฉันจึงพยายามตัดบทสนทนาว่าเขาชวนผิดเวลา เขายิ้มแล้วเอามือมาจับไหล่ของฉัน
"ถ้างั้น เธอเป็นยังไงบ้างแม็ก ฉันหมายถึง ไม่ใช่ทุกวันหรอกนะที่จะถูกยิงน่ะ"
"นายนี้รู้จักหาเรื่องให้บรรยากาศแย่ลงจริงๆนะ"ฉันบอกเขา เขายิ้ม
"ฉันจริงจังนะแม็ก เธอเป็นยังไงบ้าง?"
"ฉันไม่เป็นไร ก็แค่คงใส่เสื้อโลวคัตไม่ได้อีกต่อไปแล้ว" ฉันบอกเขา
"โอ้ เยี่ยม เธอมีรอยแผลเป็นใช่ปะ?" เขาหน้าแดงขึ้น
"ใช่ ฉันมี แต่ฉันไม่ถอดเสื้อให้นายดูหรอกนะ" ฉันยกแขนจะต่อยเบาๆที่ไหล่เขา
"ก็ไม่เคยคิดอย่างงั้น" เขายกมือขึ้นมากันไว้
"ฉันเป็นสุภาพบุรุษพอ" เขาเอามือขวาวางที่หน้าอกทำท่าล้อเลียนชาวอังกฤษ
"อ๋อหรอ?" ฉันตอบเขาไปด้วยเสียงสูง "คุณชายเกรแฮมผู้แสนดีคงไม่คิดหยามเกียรติ์ของสตรีหรอก"
"แล้ว เธอได้ดูหนังเกี่ยวกับโจรในแฟรชไดว์ของฉันแล้วหรือยัง เรื่อง..."
"เรื่อง กันไฟต์เตอร์แอตโอเคคอรอล ใช่มั้ย?"
"ใช่แล้วละ" เขายิ้ม
"อ่าห่ะ ดูแล้วละแต่ฉันไม่ค่อยชอบหนังเกี่ยวกับแวมไพร์อีโมในแฟรชไดว์นั้น"
"เฮ้ ฉันไม่ได้ชอบหนังแวมไพร์ที่อ่อนไหวและหนังสยองเกี่ยวกับมนุษย์หรอกนะ"
"โอ้ งั้นนายเป็นพวกอ่อนไหวง่ายสินะ..."
"โอ้ย มันน่ากลัวนะเวลาเธอพูดอย่างงี้"
"ยังไงอะ?"
"อ่อนไหวก็แน่นอนมันหมายถึง'การที่ไม่ได้มีเซ็กกับเธอ' "
ฉันกลายเป็นเป้าสายตาของเขา แล้วฉันควรจะตอบกลับไปยังไง? บอกตรงๆ ฉันไม่ควรจะบอกเรื่องของโคลอี้ เพราะมันยังไม่มีอะไรทั้งนั้น
"เอ่อ...วอเร็น ฟังนะ นายเป็นเพื่อนที่ดี แต่ฉันแค่ไม่..." ฉันงงไปหมด ไม่รู้จะพูดอะไรดี "ฉันหมายถึง..."
สีหน้าของวอเร็นเปลี่ยนไป เป็นใบหน้าของคนที่หวาดกลัว เสียขวัญและตรงไปตรงมา ก็ไม่รู้อะไรแย่กว่ากัน
"โอ้ ตายละ นี้เธอคิดว่าฉันหมายถึง...ฉันไม่ได้..." เขาพูดกระตุกกระตักมากกว่าฉันเสียอีก "ฉันไม่ได้อยากมีเซ็กกับเธอ ฉันหมายถึง คนเราน่ะไม่ได้ต้องการจะ..."
"วอเร็น! พอแค่นี้เถอะ ก่อนที่มันจะอึดอัดไปมากกว่าที่เป็นอยู่" ดาน่าพูดถูกและฉันก็มัวแต่ทำเป็นไม่รู้อะไรทั้งนั้น "วอเร็น ฉันรู้"
"รู้?" เขาชำเลืองมองซ้ายและขวา ยังไงก็ตาม เขาไม่กล้ามองตาฉันตรงๆ
"รู้อะไร?" วอเร็น เกรแฮม เป็นคนที่โกหกได้แย่มากๆ ฉันเลยพูดต่อไป
"ฉันรู้ว่าเธอรู้สึกยังไงกับฉัน"
"บ้าจริง ฉันคิดว่าฉันเคยเป็นคนละเอียดอ่อนกว่านี้นะเนี้ย" เขาพูดติดตลก
"สร้างโฟลเดอร์ชื่อแม็กในแฟรชไดว์เนี้ย ละเอียดอ่อนจริงๆวอเร็น"
"ใช่ ก็คงงั้น" เขาทำท่าเขินอายและถอนหายใจ"พวกเราทำให้บรรยากาศมันอึดอัดอย่างงั้นสินะ?"
"วอเร็น ฉัน....เธอเป็นเพื่อนที่ดี...."
"แต่เธอก็ไม่ได้เห็นฉันเป็นแบบนั้น ฉันเข้าใจ" เขาพยายามทำเสียงให้ดูสดใสและร่าเริงแต่เขาล้มเหลว
"ฉันยังอยากเป็นเพื่อนของเธออยู่นะวอเร็น ฉันแค่..."
"แม็ก ฉันเข้าใจ เราทั้งคู่ต่างทำให้แต่ละคนอึดอัด เราจะลืมเรื่องวันนี้แล้วเดินหน้าต่อไป กลับไปเป็นเพื่อนกันอีกครั้งและไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก ตกลงมั้ย?" เขายิ้มและครั้งนี้มันดูออกมาจากใจจริง
"ตกลง ขอโทษด้วยนะวอเร็น" เขายักไหล่
"อ่า ไม่เป็นไร"
ฉันรู้สึกอึดอัดใจ บางทีฉันสามารถย้อนบทสนทนา แล้วพูดคำอื่นหรือหลีกเลี่ยงเรื่องทั้งหมดนี้ ฉันพยายามเค้นสมองเพื่อหาพลังของฉัน แต่มันกลับว่างเปล่า บางทีพลังของฉันอาจจะหายไปแล้วก็ได้ บางทีมันอาจจะดีที่สุดแล้วก็ได้ ยังไงการสนทนานี้ก็ต้องเกิดขึ้นแล้วถ้าฉันรอช้ากว่านี้มันอาจจะแย่กว่าเดิมก็ได้ ฉันรู้สึกหวิวๆแบบที่ฉันเป็นตอนที่พยายามย้อนเวลามากเกินไป ฉันสะดุดแต่วอเร็นมารับฉันไว้
"แม็ก! เธอเป็นอะไรมั้ย?" น้ำเสียงเขาเต็มไปด้วยความกังวล
"ฉันไม่เป็นไร แค่รู้สึกหวิวๆนิดหน่อยนะ" ฉันบอกเขาไปแบบนั้น
"แน่ใจนะ? บางทีคงเพราะเธอถูกยิงหรือป่าว" ฉันเลยยืนขึ้น
"ฉันสบายดี วอเร็น ฉันแค่อยากกินข้าวเท่านั้นเอง รู้จักใช่มั้ย สิ่งที่เอาเข้าร่างกายตอนพักเที่ยงนะ"
"โอเค ฉันคุยกับเธอนานเกินไปแล้วสินะ บอกตรงๆว่าไม่อยากเป็นเหตุผลที่รั้งเธอจากอาหารหรอกนะ"
ฉันยิ้มส่งเขา "ลาก่อน วอเร็น"
"ลาก่อน แม็ก"
ฉันจากวอเร็นแล้วมุ่งไปที่โรงอาหาร ก็ไม่ค่อยแน่ใจหรอกนะ แต่ฉันคิดว่าทำสิ่งที่ถูกต้องแล้วละ....
โปรดติดตามตอนต่อไป
จบไปแล้วกับตอนที่4 ดำน้ำกระจายมากครับ ขออภัยจริงๆ
ตอนนี้ก็เป็นการเคลียกับวอเร็นได้อย่างดี ไม่ได้โกรธแค้นอะไรกัน
แต่ที่น่าสนก็คือ โคลอี้น่าจะไม่มีพลังอีกแล้ว อาจเพราะเกิดอาการใกล้ตายก็ได้
ขอโทษจริงๆนะวอเร็น แต่แม็กเหมาะกับโคลอี้มากกว่านะ lolllllll
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น