ทฤษฎีผีเสื้อขยับปีก
การเปลี่ยนแปลงสิ่งเล็กๆก็สามารถส่งผลกระทบขนาดใหญ่ได้เช่นกัน
แม็กยังไม่ตาย เธอรอดชีวิตมาได้อย่างปาฏิหาริย์
และเธอพร้อมแล้วที่จะเริ่มใช้ชีวิตของเธอกับโคลอี้อีกครั้ง
ต้นฉบับ คลิ๊ก
ฉันตื่นขึ้นมาในห้องพักของฉันที่มหาวิทยาลัย ตอนแรกครอบครัวของฉันไม่อยากให้ฉันกลับมาที่แบล็กเวล แต่ฉันก็บอกให้พวกเขา
มั่นใจว่าฉันมีเพื่อน ความจริงก็คือเราไม่สามารถจ่ายค่าเทอมได้ถ้าไม่ใช่เพราะทุนการศึกษาของฉัน พวกเขา(พ่อแม่)จึงตัดสินใจให้ฉันอยู่ที่อ่าวอาเคเดียต่อไป ยังไงก็ตาม พวกเขาบอกให้ฉันส่งข้อความหาพวกเขาทุกวัน และโทรหาพวกเขาทุกๆสุดสัปดาห์ ฉันเข้าใจถึงความกังวลของพวกเขา ก็ฉันถูกยิงนี้นา พวกเขาก็เลยเป็นห่วง
ฉันลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบอุปกรณ์อาบน้ำจากตู้เสื้อผ้าแล้วออกจากห้องไปที่ทางเดิน ฉันได้ยินเสียงคุยกันเบาๆตามทางเดิน
พอฉันออกมาเสียงนั้นก็หยุดลง ฉันรู้ว่าทำไม เพราะพวกเขามองมาที่ฉันและเม้ามอยเรื่องของฉัน แต่ฉันไม่สนใจหรอกเพราะฉันเหนื่อย
และต้องการที่จะอาบน้ำมากๆ ก่อนจะเข้าห้องน้ำฉันเหลือบมองกระดานหน้าห้องของเคท มันไม่มีข้อความแบบ"โยกไปให้หลุดโลก"
หรือข้อความแย่ๆต่างๆที่วิคตอเรียจะคิดขึ้นมาได้ ชัดเจนเลยว่าสัปดาห์นี้มีเรื่องอื่นให้พูดถึงมากกว่าของเคท
เมื่อเข้ามาในห้องอาบน้ำ ไม่มีใครเลยสักคน ฉันเลือกห้องอาบน้ำแล้วเริ่มถอดเสื้อผ้า เหลือบมองลงไปที่หน้าอกของตัวเอง
เอามือสัมผัสรอยแผลเป็นที่หน้าอก รอยที่เกิดจากกระสุนปืนเล็กเกือบเท่าปลายนิ้วอยู่ที่ด้านบนของหน้าอก รอยผ่าตัดเพื่อเอากระสุนออก
ผ่าครึ่งยาวเป็นเส้นตรงตั้งฉาก ฉันโทษตัวเองที่ทำตัวไม่เอาจริงเอาจัง ฉันทำอะไรไม่ได้ เอาแต่มือลูบวนรอบรอยแผลจนอาบน้ำเสร็จ
พอฉันออกจากห้องอาบน้ำ ไม่มีใครคุยกับฉัน แต่ฉันรู้สึกได้ถึงสายตาที่มองมาที่ฉันอยู่หลังประตู ฉันทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินต่อไป
จนถึงห้องของตัวเอง ก็ถูกเคทเรียก
"แม็ก! ฉันดีใจจริงๆที่เธอกลับมา" ฉันหันกลับไปมองและเคทเข้ามาสวมกอดฉัน ฉันตบหลังเธอเบาๆ
"ฉันก็ดีใจที่ได้กลับมาเหมือนกัน เคท" แล้วเธอก็ปล่อยฉัน
"ฉันสวดภาวนาให้เธอทุกวันเลยนะ" เธอพูดแบบนั้นทำเอาไม่รู้จะตอบยังไง ฉันไม่เคยเห็นเคทเคร่งศาสนา ไม่เคยเห็นของบูชาที่เคทมีสักอัน
ถึงจะคิดย้อนไปถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในเส้นเวลาก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยเห็น บางทีศรัทธาของเธออาจจะไม่มีรูปร่างก็เป็นได้ ฉันตัดสินใจตอบอย่างระมัดระวัง
"ขอบใจนะ เคท" บางทีฉันควรจะพูดอย่างอื่นด้วย "แล้วเธอละเป็นยังไงบ้าง"
"เป็นยังไงน่ะหรอ? ฉันไม่ได้เป็นคนที่ถูกยิงนะ"
"ฉันรู้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะไม่มีปัญหานี้นา"
"ก็นะ คนส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อยพูดถึงฉันตั้งแต่พวกเขารู้เรื่องของนาธานและเจฟเฟอร์สัน เพราะงั้นฉันคิดว่าแบบนี้ก็ดีแล้วละ" เธอตอบฉันพร้อมทำหน้าไม่ค่อยแน่ใจ แต่ก็ไม่ใช่ใบหน้าของคนที่ปิดบังอะไร เธอคงไม่ได้คิดจะกระโดดตึกอะไรอีกต่อไปแล้ว ซึ่งเป็นสัญญาณที่ดี แต่ก็เพื่อความแน่ใจ
"ถ้าเธออยากจะปรึกษาฉัน ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม มาหาฉันได้เสมอนะ เคท" เคทได้ฟังเธอก็ยิ้มออกมา
"ขอบคุณมากแม็ก เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดจริงๆ"
"เธอก็เหมือนกันเคท ฉันได้รับดอกไม้ของเธอตอนอยู่ที่โรงพยาบาลแล้วละ" ฉันบอกเธอแบบนั้น
"ใช่แล้วละ สีเหลืองมันเป็นสีแห่งความสุขใช่ไหมละ ฉันคิดมาตลอดเลยนะว่าโรงพยาบาลควรจะทาสีให้สว่างเพื่อทำให้คนไข้มีความสุขมากขึ้น" เธอยิ้มกว้างมากกว่าเดิมเสียอีก
จากนั้นเราก็แยกย้าย ฉันเข้ามาในห้องของฉันแล้วใส่เสื้อผ้า โชคร้ายจริงๆที่เจนโดย์ เสื้อตัวโปรดของฉันใช้ใส่ไม่ได้แล้วตั้งแต่เกิดเรื่องในห้องน้ำหญิงและเสื้อสเวตเชิ้ตสีเทาของฉันก็กลายเป็นสีน้ำตาลไม่สวยและลงไปนอนอยู่ในถังขยะสักแห่งในโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้จึงต้องใส่เสื้อสีขาวลายผีเสื้อสีม่วงฟ้าใหญ่และสเวตเชิ้ตสีฟ้าแทน เสร็จแล้วก็ออกจากห้องเพื่อไปเรียนวิชาภาคเช้า
ระหว่างที่เรียนวิชาพีชคณิต ฉันได้รับข้อความจากวอเร็น ถามฉันว่ามาเจอเขาที่ลานจอดรถตอนพักกลางวันพร้อมกับแฟรชไดว์ของเขาได้ไหม ฉันจำเหตุการณ์นี้ได้ ถ้าเป็นเส้นเวลานี้ก็จะไม่มีนาธานเข้ามายุ่งและมีเรื่องกับวอเร็น
ตอนฉันกำลังกลับมาที่หอพักก็จำได้ว่าดาน่าขอยืมแฟรชไดว์ไปและฉันต้องไปเอามาจากห้องของเธอ พอฉันเข้ามาในหอ จูเลียตก็พุ่งออกมาจากห้องของดาน่าแล้วปิดประตูห้องอย่างรุนแรง
"ตอนนี้เธอก็ออกมาไม่ได้แล้วดาน่า! บอกความจริงฉันมาหรือไม่ก็เน่าตายอยู่ในนั้นซะ" ดูเหมือนว่าวิคตอเรียจะเลื่อนการเล่นพิเรนทร์มาหนึ่งสัปดาห์สินะ ฉันพยายามเดินเข้าไปหาจูเลียตในขณะที่เธอหยิบโทรศัพท์แล้วโทรหาแซค
"เกิดอะไรขึ้น"ฉันถามจูเลียต
"ฉันขังดาน่าไว้ในห้องจนกว่าเธอจะหยุดตอแหลสักที"
"ดาน่าทำอะไรงั้นหรอ"
"ทำไมเธอต้องสนใจด้วย"
"ก็เพราะดาน่าเป็นเพื่อนฉัน และฉันก็คิดว่าเธอทั้งคู่เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน"
"แล้วไง?" ในตอนนี้เองที่ดาน่าส่งเสียงออกมาจากห้องของเธอ
"แม็ก! จูเลียตคิดว่าฉันส่งข้อความไปจีบแฟนของหล่อน"
"เลิกปฏิเสธสักที!"จูเลียตตะโกนสวนกลับไป
"แล้วเธอรู้ได้ยังไง"ฉันถามออกไป
"วิคตอเรียบอกฉัน"
"วิคตอเรีย เชส งั้นหรอ?"
"จะใครอีกละ ก็วิคตอเรีย เชสน่ะสิ!"
"นี้เธอเชื่อวิคตอเรียมากกว่าดาน่างั้นหรอ? เชื่อผู้หญิงจอมกวนตีนมากกว่าเพื่อนของเธองั้นหรอ?"
จูเลียตเปิดและปิดปากของเธอประมาณสองสามครั้งเหมือนจะพูดแต่ก็พูดไม่ออก
"ถะ...ถ้าเธอพูดอย่างงั้น..." เธอหันกลับไปเปิดประตูข้างหลังเธอแล้วขอโทษดาน่าจากนั้นทั้งสองก็พูดคุยเรื่องเดียวกันคืออาหารและร้านซักรีด จากนั้นจูเลียตก็จากไปเพื่อไปคุยกับวิคตอเรีย ดาน่าเชิญฉันเข้าห้องของเธอ บอกว่าแฟรชไดว์ของวอเร็นอยู่บนโต๊ะ พอเข้ามาเธอก็ถามฉันเป็นยังไงบ้าง
"ฉันสบายดีดาน่า"
"แต่เธอถูกยิง เธอรู้สึกแปลกๆบ้างมั้ย?"
"ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งนั้น อย่างน้อยก็จำไม่ได้แล้วว่ารู้สึกอะไรบ้าง" ฉันบอกเธอ เธอดูเหมือนอยากจะถามเพิ่ม แต่ก็ไม่ได้ถามเมื่อฉันหยิบแฟรชไดว์ของวอเร็นแล้วเดินออกไป ฉันต้องรีบให้มากกว่านี้ ถ้าจะไปให้ทันวอเร็นและมีเวลาเหลือให้กินข้าวอีกด้วย...
มั่นใจว่าฉันมีเพื่อน ความจริงก็คือเราไม่สามารถจ่ายค่าเทอมได้ถ้าไม่ใช่เพราะทุนการศึกษาของฉัน พวกเขา(พ่อแม่)จึงตัดสินใจให้ฉันอยู่ที่อ่าวอาเคเดียต่อไป ยังไงก็ตาม พวกเขาบอกให้ฉันส่งข้อความหาพวกเขาทุกวัน และโทรหาพวกเขาทุกๆสุดสัปดาห์ ฉันเข้าใจถึงความกังวลของพวกเขา ก็ฉันถูกยิงนี้นา พวกเขาก็เลยเป็นห่วง
ฉันลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบอุปกรณ์อาบน้ำจากตู้เสื้อผ้าแล้วออกจากห้องไปที่ทางเดิน ฉันได้ยินเสียงคุยกันเบาๆตามทางเดิน
พอฉันออกมาเสียงนั้นก็หยุดลง ฉันรู้ว่าทำไม เพราะพวกเขามองมาที่ฉันและเม้ามอยเรื่องของฉัน แต่ฉันไม่สนใจหรอกเพราะฉันเหนื่อย
และต้องการที่จะอาบน้ำมากๆ ก่อนจะเข้าห้องน้ำฉันเหลือบมองกระดานหน้าห้องของเคท มันไม่มีข้อความแบบ"โยกไปให้หลุดโลก"
หรือข้อความแย่ๆต่างๆที่วิคตอเรียจะคิดขึ้นมาได้ ชัดเจนเลยว่าสัปดาห์นี้มีเรื่องอื่นให้พูดถึงมากกว่าของเคท
เมื่อเข้ามาในห้องอาบน้ำ ไม่มีใครเลยสักคน ฉันเลือกห้องอาบน้ำแล้วเริ่มถอดเสื้อผ้า เหลือบมองลงไปที่หน้าอกของตัวเอง
เอามือสัมผัสรอยแผลเป็นที่หน้าอก รอยที่เกิดจากกระสุนปืนเล็กเกือบเท่าปลายนิ้วอยู่ที่ด้านบนของหน้าอก รอยผ่าตัดเพื่อเอากระสุนออก
ผ่าครึ่งยาวเป็นเส้นตรงตั้งฉาก ฉันโทษตัวเองที่ทำตัวไม่เอาจริงเอาจัง ฉันทำอะไรไม่ได้ เอาแต่มือลูบวนรอบรอยแผลจนอาบน้ำเสร็จ
พอฉันออกจากห้องอาบน้ำ ไม่มีใครคุยกับฉัน แต่ฉันรู้สึกได้ถึงสายตาที่มองมาที่ฉันอยู่หลังประตู ฉันทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินต่อไป
จนถึงห้องของตัวเอง ก็ถูกเคทเรียก
"แม็ก! ฉันดีใจจริงๆที่เธอกลับมา" ฉันหันกลับไปมองและเคทเข้ามาสวมกอดฉัน ฉันตบหลังเธอเบาๆ
"ฉันก็ดีใจที่ได้กลับมาเหมือนกัน เคท" แล้วเธอก็ปล่อยฉัน
"ฉันสวดภาวนาให้เธอทุกวันเลยนะ" เธอพูดแบบนั้นทำเอาไม่รู้จะตอบยังไง ฉันไม่เคยเห็นเคทเคร่งศาสนา ไม่เคยเห็นของบูชาที่เคทมีสักอัน
ถึงจะคิดย้อนไปถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในเส้นเวลาก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยเห็น บางทีศรัทธาของเธออาจจะไม่มีรูปร่างก็เป็นได้ ฉันตัดสินใจตอบอย่างระมัดระวัง
"ขอบใจนะ เคท" บางทีฉันควรจะพูดอย่างอื่นด้วย "แล้วเธอละเป็นยังไงบ้าง"
"เป็นยังไงน่ะหรอ? ฉันไม่ได้เป็นคนที่ถูกยิงนะ"
"ฉันรู้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะไม่มีปัญหานี้นา"
"ก็นะ คนส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อยพูดถึงฉันตั้งแต่พวกเขารู้เรื่องของนาธานและเจฟเฟอร์สัน เพราะงั้นฉันคิดว่าแบบนี้ก็ดีแล้วละ" เธอตอบฉันพร้อมทำหน้าไม่ค่อยแน่ใจ แต่ก็ไม่ใช่ใบหน้าของคนที่ปิดบังอะไร เธอคงไม่ได้คิดจะกระโดดตึกอะไรอีกต่อไปแล้ว ซึ่งเป็นสัญญาณที่ดี แต่ก็เพื่อความแน่ใจ
"ถ้าเธออยากจะปรึกษาฉัน ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม มาหาฉันได้เสมอนะ เคท" เคทได้ฟังเธอก็ยิ้มออกมา
"ขอบคุณมากแม็ก เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดจริงๆ"
"เธอก็เหมือนกันเคท ฉันได้รับดอกไม้ของเธอตอนอยู่ที่โรงพยาบาลแล้วละ" ฉันบอกเธอแบบนั้น
"ใช่แล้วละ สีเหลืองมันเป็นสีแห่งความสุขใช่ไหมละ ฉันคิดมาตลอดเลยนะว่าโรงพยาบาลควรจะทาสีให้สว่างเพื่อทำให้คนไข้มีความสุขมากขึ้น" เธอยิ้มกว้างมากกว่าเดิมเสียอีก
จากนั้นเราก็แยกย้าย ฉันเข้ามาในห้องของฉันแล้วใส่เสื้อผ้า โชคร้ายจริงๆที่เจนโดย์ เสื้อตัวโปรดของฉันใช้ใส่ไม่ได้แล้วตั้งแต่เกิดเรื่องในห้องน้ำหญิงและเสื้อสเวตเชิ้ตสีเทาของฉันก็กลายเป็นสีน้ำตาลไม่สวยและลงไปนอนอยู่ในถังขยะสักแห่งในโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้จึงต้องใส่เสื้อสีขาวลายผีเสื้อสีม่วงฟ้าใหญ่และสเวตเชิ้ตสีฟ้าแทน เสร็จแล้วก็ออกจากห้องเพื่อไปเรียนวิชาภาคเช้า
ระหว่างที่เรียนวิชาพีชคณิต ฉันได้รับข้อความจากวอเร็น ถามฉันว่ามาเจอเขาที่ลานจอดรถตอนพักกลางวันพร้อมกับแฟรชไดว์ของเขาได้ไหม ฉันจำเหตุการณ์นี้ได้ ถ้าเป็นเส้นเวลานี้ก็จะไม่มีนาธานเข้ามายุ่งและมีเรื่องกับวอเร็น
ตอนฉันกำลังกลับมาที่หอพักก็จำได้ว่าดาน่าขอยืมแฟรชไดว์ไปและฉันต้องไปเอามาจากห้องของเธอ พอฉันเข้ามาในหอ จูเลียตก็พุ่งออกมาจากห้องของดาน่าแล้วปิดประตูห้องอย่างรุนแรง
"ตอนนี้เธอก็ออกมาไม่ได้แล้วดาน่า! บอกความจริงฉันมาหรือไม่ก็เน่าตายอยู่ในนั้นซะ" ดูเหมือนว่าวิคตอเรียจะเลื่อนการเล่นพิเรนทร์มาหนึ่งสัปดาห์สินะ ฉันพยายามเดินเข้าไปหาจูเลียตในขณะที่เธอหยิบโทรศัพท์แล้วโทรหาแซค
"เกิดอะไรขึ้น"ฉันถามจูเลียต
"ฉันขังดาน่าไว้ในห้องจนกว่าเธอจะหยุดตอแหลสักที"
"ดาน่าทำอะไรงั้นหรอ"
"ทำไมเธอต้องสนใจด้วย"
"ก็เพราะดาน่าเป็นเพื่อนฉัน และฉันก็คิดว่าเธอทั้งคู่เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน"
"แล้วไง?" ในตอนนี้เองที่ดาน่าส่งเสียงออกมาจากห้องของเธอ
"แม็ก! จูเลียตคิดว่าฉันส่งข้อความไปจีบแฟนของหล่อน"
"เลิกปฏิเสธสักที!"จูเลียตตะโกนสวนกลับไป
"แล้วเธอรู้ได้ยังไง"ฉันถามออกไป
"วิคตอเรียบอกฉัน"
"วิคตอเรีย เชส งั้นหรอ?"
"จะใครอีกละ ก็วิคตอเรีย เชสน่ะสิ!"
"นี้เธอเชื่อวิคตอเรียมากกว่าดาน่างั้นหรอ? เชื่อผู้หญิงจอมกวนตีนมากกว่าเพื่อนของเธองั้นหรอ?"
จูเลียตเปิดและปิดปากของเธอประมาณสองสามครั้งเหมือนจะพูดแต่ก็พูดไม่ออก
"ถะ...ถ้าเธอพูดอย่างงั้น..." เธอหันกลับไปเปิดประตูข้างหลังเธอแล้วขอโทษดาน่าจากนั้นทั้งสองก็พูดคุยเรื่องเดียวกันคืออาหารและร้านซักรีด จากนั้นจูเลียตก็จากไปเพื่อไปคุยกับวิคตอเรีย ดาน่าเชิญฉันเข้าห้องของเธอ บอกว่าแฟรชไดว์ของวอเร็นอยู่บนโต๊ะ พอเข้ามาเธอก็ถามฉันเป็นยังไงบ้าง
"ฉันสบายดีดาน่า"
"แต่เธอถูกยิง เธอรู้สึกแปลกๆบ้างมั้ย?"
"ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งนั้น อย่างน้อยก็จำไม่ได้แล้วว่ารู้สึกอะไรบ้าง" ฉันบอกเธอ เธอดูเหมือนอยากจะถามเพิ่ม แต่ก็ไม่ได้ถามเมื่อฉันหยิบแฟรชไดว์ของวอเร็นแล้วเดินออกไป ฉันต้องรีบให้มากกว่านี้ ถ้าจะไปให้ทันวอเร็นและมีเวลาเหลือให้กินข้าวอีกด้วย...
โปรดติดตามตอนต่อไป
ตอนที่สามก็จบไปแล้วนะครับ เนื้อหาก็เป็นคล้ายๆกับเกมช่วงแรกๆ
สำหรับช่วงนี้จะพูดถึงตัวละครอื่นๆบ้างครับว่ามีปฏิกิริยายังไงกับการที่แม็กถูกยิง
ซึ่งถามว่าน่าเบื่อไหม สำหรับผมไม่เลย น่าติดตามมากๆ
ที่สำคัญคือมีหลายประโยคที่ผมดำน้ำครับ ซึ่งถ้าอ่านก็จะรู้ทันที555
แต่จะพยายามไม่ดำน้ำให้มากไปครับ จะแก้ไขในตอนต่อๆไปครับ
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น