ออกตัวก่อนนะครับว่าบทความนี้
!!สปอย!!
โดยจะเป็นการแปลบทสนทนาฉากสุดท้ายของเกมLife is Strangeที่ขอบอกเลยว่ามันเศร้ามาก
หากใครที่ติดตามตั้งแต่ตอนแรก จะรู้สึกสะเทือนจิตใจและหดหู่เอามากๆ
กับการที่จะต้องเสียสละชีวิตของเพื่อนคนหนึ่งที่เราช่วยเธอมาตั้งแต่ตอนแรก
แต่ท้ายที่สุดนั้น เธอก็ยอมรับชะตากรรมของตัวเอง เพราะไม่ว่าจะแก้ไขเวลาไปเท่าไหร่
โคลอี้ก็มีชะตากรรมที่จะต้องตายอยู่ดี
และนี้คือบทสนทนาสุดท้ายของทั้งคู่ ก่อนที่จะพบกับชะตากรรมของตนเองครับ
หากใครที่ติดตามตั้งแต่ตอนแรก จะรู้สึกสะเทือนจิตใจและหดหู่เอามากๆ
กับการที่จะต้องเสียสละชีวิตของเพื่อนคนหนึ่งที่เราช่วยเธอมาตั้งแต่ตอนแรก
แต่ท้ายที่สุดนั้น เธอก็ยอมรับชะตากรรมของตัวเอง เพราะไม่ว่าจะแก้ไขเวลาไปเท่าไหร่
โคลอี้ก็มีชะตากรรมที่จะต้องตายอยู่ดี
และนี้คือบทสนทนาสุดท้ายของทั้งคู่ ก่อนที่จะพบกับชะตากรรมของตนเองครับ
(สำหรับใครอยากดูแบบคลิป เชิญเลยครับ)
หลังจากผ่านฝันร้ายมาได้ แม็กก็ตื่นขึ้นมาพบว่าตอนนี้เธอและโคลอี้มาอยู่ที่หอประภาคาร
ทั้งคู่มองเห็นพายุขนาดยักที่กำลังจะทำลายเมืองที่พวกเธออยู่ทั้งเมือง
พร้อมกับคนอื่นๆทั้งเพื่อน พ่อ แม่ ญาติ โดยที่ทำอะไรไม่ได้เลย
จากโคลอี้รอดกลายเป็นโคลอี้โดนยิงตายและเดวิดเข้ามาจับนาธานไว้
จากแม็กถ่ายรูปของโคลอี้กลายเป็นแม็กแจ้งตำรวจเพื่อจับเจฟเฟอร์สัน
จากเดินเล่นด้วยกันกลายเป็นแม็กเข้าไปคุยกับพ่อแม่ของโคลอี้
จากที่เล่นน้ำด้วยกันกลายเป็นแม็กต้องนั่งอยู่คนเดียว
จากที่ถ่ายรูปด้วยกันกลายเป็นแม็กอยู่คนเดียว
จากที่อยู่ด้วยกันกลายเป็นแม็กนั่งมองรูปภาพความทรงจำเพียงคนเดียว
จากที่อยู่ด้วยกันในสถานที่สุดท้าย กลายเป็นแม็กไปอยู่เพียงคนเดียว
แต่ว่าถึงแม้ว่าโคลอี้จะไม่อยู่ แต่เธอก็จะยังคงอยู่ใน
ความทรงทำและหัวใจของแม็ก(และผู้เล่น)ไปตลอดกาล
หลังจากผ่านฝันร้ายมาได้ แม็กก็ตื่นขึ้นมาพบว่าตอนนี้เธอและโคลอี้มาอยู่ที่หอประภาคาร
ทั้งคู่มองเห็นพายุขนาดยักที่กำลังจะทำลายเมืองที่พวกเธออยู่ทั้งเมือง
พร้อมกับคนอื่นๆทั้งเพื่อน พ่อ แม่ ญาติ โดยที่ทำอะไรไม่ได้เลย
โคลอี้: "แม็ก? แม็กได้ยินฉันมั้ย พูดอะไรสักอย่างสิ"
แม็ก: "โคลอี้? ฉันคงหมดสติไป โทษทีนะ"
โคลอี้: "ขอบคุณพระเจ้า อย่าได้ทำแบบนั้นอีกเป็นอันขาด เข้าใจมั้ย?"
แม็ก: "ฉันสัญญา แต่ว่าฝันร้ายนั่นมันเหมือนจริงและน่ากลัวมากอีกด้วย"
(แม็กตื่นขึ้นมาและพบกับพายุขนาดใหญ่ที่พร้อมจะทำลายเมืองเล็กๆได้ทั้งเมือง)
แม็ก: "นี้มันพายุของฉัน ฉันเป็น...ฉันเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด"
"ฉันเปลี่ยนผลลัพธ์และชะตากรรมมามากเกินไป ฉันปรับเปลี่ยนเส้นเวลาของทุกๆอย่าง"
"และทุกสิ่งที่ฉันทำ มันก็นำมาแต่ความตายและการทำลายล้าง"
โคลอี้: "ช่างหัวมันสิ! ก็เธอได้รับพลังมา ทั้งที่เธอก็ไม่ได้ร้องขอ และเธอช่วยชีวิตฉันไว้"
"ซึ่งสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด...รวมถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับเรเชลอีกด้วย"
"ถ้าไม่มีพลังของเธอ เราก็คงไม่ได้เจอกับเรเชล"
"เข้าใจมั้ย ถึงเธอจะไม่ใช่เจ้าแห่งกาลเวลา แต่เธอก็คือ แม็กซิน คอฟิล..."
"และเธอก็สุดยอดมากๆอีกด้วย"
"แม็ก นี้เป็นหนทางเดียว"
(โคลอี้นึกอะไรขึ้นได้ จึงได้หยิบรูปภาพที่แม็กถ่ายตอนอยู่ในห้องน้ำ)
แม็ก: "รู้สึกเหมือนถ่ายภาพนี้เมื่อพันปีที่แล้วเลยแหะ"
โคลอี้: "เธอจะต้องย้อนกลับไปวันที่ถ่ายรูปใบนี้และเปลี่ยนทุกๆอย่างให้เป็นแบบเดิม"
"เธอจะต้องปล่อยให้ฉัน...ฉัน..."
แม็ก: "ไม่มีทาง! เธอคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน เธอสำคัญกับฉันมากเลยนะ"
โคลอี้: "ฉันรู้ ก็เธอได้พิสูจน์มาแล้วครั้งแล้วครั้งเล่า แม้ว่าฉันจะไม่สมควรได้รับก็ตาม"
"ฉันมันคนเห็นแก่ตัว ไม่เหมือนแม่ของฉันที่เธอไม่ยอมแพ้แล้วใช้ชีวิตต่อมาเรื่อยๆ"
"แม่ฉันไม่สมควรที่จะต้องมาตายเพราะพายุบ้าๆนั้นในร้านอาหารแบบนั้น"
"หรือแม้แต่พ่อเลี้ยงของฉัน ที่สมควรจะได้ดูแลเธอ"
"และยังมีคนอีกมากมายในอาเคเดีย ที่ควรจะมีชีวิตรอดมากกว่าฉัน"
แม็ก: "ห้ามพูดแบบนั้นนะ ฉันไม่มีวันขายเธอเด็ดขาด!"
โคลอี้: "เธอไม่ได้ขายฉันหรอกนะ บางทีสิ่งที่เธอทำมันก็แค่ชะลอชะตากรรมจริงๆของฉันก็ได้"
"ลองคิดดูสิ กี่ครั้งแล้วที่ฉันเกือบตายหรือตายไปต่อหน้าเธอ"
"ดูสิ่งที่มันเกิดขึ้นกับอาเคเดีย ตั้งแต่ที่เธอช่วยชีวิตฉันครั้งแรก"
"ฉันรู้ว่าฉันเห็นแก่ตัว แต่ฉันก็คิดได้ว่าฉันควรยอมรับชะตากรรมของฉัน...ชะตาของเรา"
แม็ก: "โคลอี้..."
โคลอี้: "แม็ก ในที่สุดเธอก็กลับมาหาฉัน และ..."
"เธอทำให้ฉันเห็นถึงความรักและมิตรภาพ"
"ทำให้ฉันยิ้มและหัวเราะ"
"ไม่ว่าหลังจากนี้ฉันจะเป็นยังไง...ไม่ว่าจะในมิติความจริงอันไหน..."
"ช่วงเวลาของเราสองคนมันคือของจริง และมันจะเป็นตลอดไป"
"ไม่ว่าเธอจะเลือกอะไร ฉันรู้ว่าเธอจะเลือกในสิ่งที่ถูกต้อง"
แม็ก: "โคลอี้ ฉันทำแบบนั้นไม่ได้"
โคลอี้: "ไม่หรอกแม็ก เธอเป็นเพียงคนเดียวที่ทำได้"
(ตัวเลือกแสนปวดใจที่ต้องเลือกมากที่สุดในเกมนี้ มันกระแทกใจและบ่อน้ำตาของผมเป็นอย่างมาก)
และผมก็เลือกเสียสละโคลอี้.....
โคลอี้: "แม็ก...ถึงเวลาแล้ว"
แม็ก: "โคลอี้ ฉันขอโทษ...ขอโทษจริงๆ ...ฉันไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย"
โคลอี้: "ฉันรู้แม็ก แต่มันจำเป็น พวกเราต้องช่วยทุกๆคน เข้าใจนะ"
"และเธอต้องทำให้ไอ้พวกสารเลวนั่น ชดใช้สิ่งที่พวกมันทำกับเรเชลด้วยนะ"
"ตลอดสัปดาห์ที่อยู่ด้วยกัน มันเป็นของขวัญจากลาที่ดีที่สุดเท่าที่ฉันหวังเลยละ"
"เธอคือฮีโร่ของฉันนะแม็ก"
(ทั้งคู่จูบลากันเป็นครั้งสุดท้าย......)
โคลอี้: "ฉันจะรักเธอตลอดไป"
"ไปจากที่นี้ซะ ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ"
"แม็ก! อย่าลืมเรื่องราวของฉันนะ"
แม็ก: "ฉันจะไม่มีวันลืม"
แม็กกลับมายังตอนที่เธอถ่ายรูป เพื่อกลับมาแก้ไขสิ่งที่เธอทำ โดยการไม่ทำอะไร.......
ปล่อยให้โคลอี้ตาย และให้ทุกอย่างเป็นไปตามชะตากรรมของตนเอง
และแล้วอนาคตก็กลับไปเป็นอย่างที่มันสมควรจะเป็น.....
แม็กมาร่วมงานศพของโคลอี้ บรรยากาศเต็มไปด้วยความโศรกเศร้า
ความทรงทำและหัวใจของแม็ก(และผู้เล่น)ไปตลอดกาล
เธอจะอยู่ในใจฉันตลอดไป
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น