(แปลนิยาย)We are Alive ตอนที่7

ทฤษฎีผีเสื้อขยับปีก

การเปลี่ยนแปลงสิ่งเล็กๆก็สามารถส่งผลกระทบขนาดใหญ่ได้เช่นกัน

เปลี่ยนชีวิตหนึ่งคน อาจหมายถึงเปลี่ยนชีวิตอีกคนด้วยเช่นกัน

ตอนจบที่"สมบูรณ์"ของเรื่องราวระหว่างแม็กกับโคลอี้ ได้เริ่มขึ้นแล้ว

ต้นฉบับ คลิ๊ก

    ฉันยังคงหาคำตอบของสิ่งแปลกๆที่เกิดขึ้นช่วงสุดสัปดาห์ที่ผ่านมา อ่าวอาเคเดียมีเหตุยิงปืนเกิดขึ้นที่โรงเรียน การเปิดโปงอาจารย์ที่เป็นฆาตกรโรคจิต การฆ่าตัวตายและเรื่องอื้อฉาวที่สั่นสะเทือนไปทั่วเมืองและก่อนหน้านี้ครอบครัวที่ได้รับความเคารพมากที่สุดก็ต้องเป็นคนกล่าวขอโทษแก่ครอบครัวที่ล่มสลาย แม้จะเกิดเรื่องพวกนี้แต่ทุกอย่างก็ยังคงดำเนินต่อไป สิ่งเดียวที่ทำให้รู้ว่าเรื่องพวกนี้เกิดขึ้นก็คือเรื่องซุบซิบในโรงเรียน พวกอาจารย์ก็ไม่พูดอะไรเพราะคิดว่าถ้าเงียบไว้นักศึกษาก็จะหยุดกันไปเอง พอฉันออกมาที่ทางเดินในก็ทำให้รู้เลยว่าพวกอาจารย์คิดผิด พวกนักศึกษาแอบคุยกันอย่างเงียบๆระหว่างคาบเรียน มีอยู่คนหนึ่งที่เงียบทันทีพอฉันเดินผ่านอย่างเห็นได้ชัด พวกนั้นมองมาที่ฉันในจังหวะที่คิดว่าฉันมองไม่เห็นและกระซิบนินทากันต่อเพราะคิดว่าฉันไม่ได้ยิน

    ฉันไม่สนใจหรอก เรื่องที่พวกเขาพูดไม่อาจทำฉันเจ็บได้ ไม่ต้องนำไปสู่เรื่องโหดร้าย มีคำสบประมาทถูกเขียนเอาไว้บนกระดานหน้าห้องของฉัน ในขณะเดียวกันพวกนั้นก็เลิกไปสนใจจากเคท "ใครจะไปสนใจสาวน้อยที่ทำเรื่องงี่เง่าในงานเลี้ยง สาวน้อยที่อยู่ตรงนี้โดนยิงเลยนะ!" วิคตอเรียไม่เต็มใจที่ทุกคนไม่สนใจเรื่องของเคทและพยายามนำเรื่องแย่ๆของเคทให้กลับมาเป็นที่สนใจของคนอื่น แต่มันก็เงียบลงทันทีที่ผู้คนนึกเรื่องที่วิคตอเรียสมรู้ร่วมคิดกับเจฟเฟอร์สัน

    เป็นที่แน่นอนว่าวิคตอเรียได้รับเลือกให้เป็นผู้ชนะการแข่งเอวี่เดย์ฮีโร่ เพราะในเส้นเวลาก่อนนั้นฉันไม่ได้ลงชื่อเข้าแข็งขัน อลิซ่ามีรอยช้ำสีม่วงๆอยู่ที่แก้มของเธอเหมือนไปโดนอะไรกระแทกมา ฉันรู้สึกแย่เหลือเกินที่ไม่ได้ช่วยเธอ

    เรื่องใหญ่ที่ทุกๆคนพูดถึงก็คือเรื่องของเจฟเฟอร์สันและห้องมืด พอฉันได้ยินพวกเขาพูดถึงสิ่งที่เจฟเฟอร์สันทำทีไร มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนไปอยู่ที่ห้องนั้น ฉันหยิบหูฟังออกมาเพื่อกันเสียงพวกนั้นออกไปให้หมด ฉันจำสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องนั้นไม่ได้และไม่ต้องการที่จะจำด้วย ฉันพยายามตั้งสมาธิเพื่อที่จะไม่จำมันและไม่ทันได้มองบรู๊คจนกระทั้งฉันชนเธอ

"เฮ้ เดินมองทางบ้างสิ!"

"ขอโทษนะ"

    เสียงของเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อเธอเห็นว่าใครชนเธอ "โอ้ เธอนี้เอง" ดวงตาของเธอดูเปร่งประกาย เหมือนกับสายตาของผู้ชนะงั้นหรอ?

"ขอโทษทีนะบรู๊ค ฉันแค่ใจลอยน่ะ"

"ชัดเจนเลยว่าเธอไม่ได้ใจลอยตอนเดินชนฉัน" เธอพูดประชด

"ฉันขอโทษจริงๆนะ"

    เธอกรอกตาเธอ "ก็ได้ ฉันยอมรับคำขอโทษของเธอ ตอนนี้ฉันต้องไปแล้ว ฉันนัดเจอวอเร็นไว้ในอีก10นาที" ดวงตาเธอเปร่งประกายอีกครั้งและฉันรู้ว่าเพราะอะไร เพราะเธอคิดว่าเอาชนะฉันเรื่องวอเร็น เธอไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ามันไม่เคยเป็นการแข่งขัน อย่างน้อยก็ไม่ใช่อย่างที่เธอคิด จริงอยู่ว่าวอเร็นแอบชอบฉันมากก็เถอะ แต่ว่าฉันก็ไม่เคยสนใจวอเร็นเลย ไม่ว่าจะก่อนหรือหลังเจอโคลอี้ก็ตาม

"ขอให้มีความสุขนะ" ฉันบอกเธอไปแบบนั้น ฉันหยิบกล้องและถ่ายรูปสีหน้าของบรู๊คที่คิดอะไรไปมา แล้วฉันก็เดินต่อไปก่อนที่เธอจะพูดอะไรออกมาอีก

    ที่ทางลงของทางเดิน ฉันเห็นเทย์เลอร์พิงพนังและจ้องมองที่โทรศัพท์ของเธอ ฉันถามเรื่องแม่ของเธอ เธอดูตกใจที่ฉันรู้เรื่องนี้และยิ่งตกใจที่ฉันสนใจ ฉันบอกเธอว่าได้ยินมาจากบางคน คิดว่าเป็นวิคตอเรียที่พูดถึงเรื่องนี้ และฉันต้องการจะรู้ ถ้าเทย์เลอร์ไม่ว่าอะไร เธอดูเขินอายนิดหน่อย "แม่ของฉันอยู่ที่โรงพยาบาลหลังการผ่าตัด ไม่มีใครสนใจเรื่องนี้นอกจากวิคตอเรีย...และตอนนี้ก็เป็นเธอสินะ"เธอหยุดพูดครู่หนึ่ง "ฉันไม่รู้ว่าเธอคิดกับฉันยังไงนะแม็ก แต่ฉันไม่ได้อยากทำลายใคร อย่างน้อยก็พยายามจะไม่ทำอย่างนั้น" เธอยักไหล่ข้างหนึ่ง "สิ่งที่ฉันทำกับเคทบางทีมันก็ยากที่เธอจะเชื่อฉันและฉันก็คงทำไม่ดีกับเธอเหมือนกัน"
ฉันยิ้มออกมาเล็กน้อย "บางทีเราควรจะเริ่มต้นกันใหม่มั้ยละ?"
เธอกลับมายิ้มในขณะที่ยังเขินอายนิดๆ "ฉันคิดว่าเราควรจะเริ่มต้นกันใหม่นะ"
ฉันยื่นมือออกไป "สวัสดี ฉันชื่อแม็ก คอลฟิลด์ แล้วเธอละ?"
เธอมองลงมาที่มือของฉัน เธอพยักหน้าแล้วก็จับมือฉัน "สวัสดีแม็ก ฉันชื่อเทย์เลอร์ ยินดีที่ได้รู้จัก"
    เธอพยายามเก็บอาการเอาไว้ได้10วินาทีก่อนที่เราทั้งคู่จะหลุดขำออกมา "เธอนี้ไม่ได้ดูแปลกอย่างที่ฉันเคยคิดเลยนะแม็ก แล้วเจอกันนะ" เธอหันหลังกลับแล้วเดินจากไป
    ตอนที่เดินออกมาลานด้านนอกของโรงเรียน ฉันเห็นหนังสือพิมพ์วางอยู่บนม้านั่ง มีข่าวเกี่ยวกับการฆ่าตัวตายที่เกิดขึ้นในอ่าวอาเคเดีย พบศพอยู่ในรถอาวีของเขา สาเหตุมาจากการใช้ยาเสพติดเกินขนาดเป็นอย่างมาก แพทย์บอกว่าเขาตายทันทีที่มาถึง รูปภาพประกอบเป็นรูปของแฟรงค์ที่อยู่ในร้านทูวาฬ ฉันรู้สึกแย่ที่การตายของเรเชลเป็นสาเหตุทำให้เขาฆ่าตัวตาย ถึงเขาจะไม่ใช่คนดีที่สุดในโลก แต่ฉันก็ไม่เคยหวังจะให้เขาตาย ในตอนนั้นเองที่ฉันนึกขึ้นได้ว่าโคลอี้ก็อาจจะทำแบบเดียวกันถ้าไม่ใช่เพราะฉันและจอย ฉันรีบหยิบโทรศัพท์โทรหาเธอเพื่อฟังเสียงของเธอ
"เฮ้ ว่าไงสไปเดอร์แม็ก"
"เฮ้ โคลอี้"
"แล้วโทรมามีไรหรอ? ให้ฉันทายนะ เธออยากถ่ายรูปแล้วต้องการให้ฉันเป็นแบบให้สินะ"
"โคลอี้..."
"แบบเปลือยเปล่า"
    ไม่ว่าฉันกำลังจะพูดอะไรออกไป มันก็ถูกหยุดเอาไว้และในหัวของฉันก็ถูกถาโถมเข้าใส่ด้วยภาพของโคลอี้ที่เปลือยอยู่ และภาพพวกนั้นก็ถูกทำลายด้วยเสียงหัวเราะของเธอ
"ไม่สนุกนะ โคลอี้!"
"มันสนุกสิแม็ก สนุกมากๆเลยด้วย"
"เป็นไปไม่ได้หรอก"
"เป็นไปได้สิ ฉันโคลอี้ ผู้เป็นไปได้เสมอ เข้าเรื่องดีกว่า เธอต้องการอะไรหรอ?"
"ฉันแค่อยากจะ...ไปเที่ยวด้วยกัน"
"งั้นหรอ ก็ได้ เธออยู่ที่โรงเรียนใช่มั้ย เดี่ยวฉันไปรับ"

โปรดติดตามตอนต่อไป

จบไปแล้วสำหรับตอนที่7 ตอนนี้สั้นกว่าทุกตอนจริงๆ แต่ก็มีดำน้ำให้เห็นกลายๆ

หลังจากนี้ก็เหลืออีกเพียง3ตอนเท่านั้นแล้ว ใครที่รอโมเม้นโคลอี้&แม็กก็เตรียมตัวเลยครับ

อีกสามตอนที่เหลือจัดหนักมา 55555 อยากรีบแปลไวๆจริงๆ